عَلىُّ: لاَ تَمْزَحَ فَیَذْهَبُ بَهَاؤُکَ، وَلاَ تُکْذِبْ فَیَذْهَبُ نُورُکَ، وَإیَّاکَ وَخِصْلَتَیْنِ الضَّجْرِةُ وَالْکَسَلُ، فَاِنَّکَ إِنْ ضَجَرَتْ لَمْ تَصْبِر عَلى حَقٍّ، وَاِنْ کَسَلْتَ لَمْ تُؤَدِّ حَقَّاً.

اى على،مزاح نکن،که ارزش وشخصیّت را مى برد، دروغ نگو نورت را مى برد، و برحذر باش از دو خصلت: تنبلى و کسل بودن، پس بدرستى که اگر تنبل شدى بر حقّى صبر نمى کنى. و اگر کسل شدى حاضر نیستى که حقّى را ادا کنى.

در این جا مقدارى درباره مزاح و شوخى بحث کنیم: از گناهانى که موجب دریده شدن پرده ها مى گردد، ردّ و بدل کردن سخنان بیهوده و شوخى براى خنداندن مردم است براى این که بدانید اصل این عمل چه اندازه از نظر اسلام مذموم است به این حدیث توجّه فرمایید:

رسول خدا(صلى الله علیه وآله) فرمود: «گاهى است که انسان سخنى مى گوید تا هم محفلان خود را بخنداند، ولى همان سخن، او را (از نظر هلاکت و بدبختى) به جایى دورتر از ثریّا ساقط مى کند».

و در جایى دیگر مى فرماید: «شوخى زیاد آبرو را مى برد». کلمات بسیارى از رهبران بزرگوار ما در این زمینه رسیده و با بیانهاى مختلف این نکته را تذکّر داده اند که شوخى و مزاح با ایجاد دشمنى و کینه میان افراد موجب دریده شدن پرده هاى اجتماعى گشته و مردم را نسبت به یکدیگر گستاخ و بى شرم مى سازد.